می‌گویند یک ستاره موسیقی راک واقعی بازنشسته نمی‌شود؛ او در ۲۷ سالگی می‌میرد و به کلوب ۲۷ می‌پیوندد. هنوز هیچ کس معمای مرگ ستارگان موسیقی راک در سن ۲۷ سالگی را کشف نکرده است. شاید این امر یک تصادف غم‌انگیز باشد.
«من صدها بار مرده‌ام»
هنوز مشخص نیست چرا امی واینهاوس، که دوره ترک اعتیاد به الکل را به پایان رسانده بود، در بیست و سوم ژوئیه سال ۲۰۱۱ در سن ۲۷ سالگی، آن قدر نوشید تا بمیرد. این اسطوره موسیقی جاز، سول و بلوز در سال ۲۰۰۶ با آلبوم "بازگشت به سیاهی" موفق شد ۵ جایزه گرمی دریافت کند. مرگ او ۱۷ سال بعد از مرگ کوباین اتفاق افتاد که او هم در ۲۷ سالگی درگذشته بود. مرگ امی واینهاوس توجه جهانیان را بار دیگر به کلوب ۲۷ جلب کرد.
«سوگند می‌خورم که تفنگی ندارم»
کرت کوبین در ماه آوریل سال ۱۹۹۴ در سن ۲۷ سالگی با یک تفنگ ساچمه‌ای به زندگی‌اش پایان داد. مواد مخدر و درد معده تا پایان این ستاره راک اهل آمریکا و بنیادگذار گروه "گرانج نیروانا" را عذاب داد. با مرگ او نه تنها "نیروانا" به کار خود پایان داد، بلکه یک دوره کوتاه موسیقی پرالتهاب نیز به پایان رسید. "گرانج نیروانا" نشانی بود از مبارزه با تصویر ساختگی از "زندگی آرام و بی‌دغدغه" که در دهه ۱۹۹۰ جریان داشت.
«آزادی‌ای که من از آن صحبت می‌کنم دادنی نیست»
جیم موریسون در شهر ملبورن ایالت فلوریدا به دنیا آمد. او دانش‌آموخته دانشگاه یوسی‌ال‌ای آمریکا بود و مغز متفکر گروه "دورز" بود. موریسون آنچه بسیاری شهامت گفتن‌اش را نداشتند، برزبان می‌آورد. او با ترک گروه موسیقی‌اش به پاریس رفت. در سوم ژوئیه سال ۱۹۷۱ جسد جیم موریسون را در وان آپارتمان‌اش یافتند. گفته شد دلیل مرگ ایست قلبی به خاطر مصرف بیش از اندازه مواد مخدر بوده است. او به هنگام مرگ ۲۷ ساله بود.
«شما نمی‌توانید همیشه به خواست خود برسید»
برایان جونز از بنیادگذاران گروه "رولینگ استونز" بود. این گیتاریست و هارمونیکا نواز برجسته به همراه گروه خود بخشی جدایی‌ناپذیر از ضد فرهنگ دهه ۶۰ میلادی بود. او در میانه این دهه و دوران طلایی خود، سمبلی از سرکشی جوانی بود. مصرف زیاد مواد روان‌گردان از طرف برایان جونز سبب شد که افراد گروه او را از جمع خود برانند. در ماه ژوئیه سال ۱۹۶۹ پیکر او را در سن ۲۷ سالگی در استخر خانه‌اش بازیافتند.
«غبار بنفشی مغزم را فراگرفته است»
جیمی هندریکس را نماد جنبش هیپی‌گری، خداوندگار گیتار و بت نسلی می‌دانند که به مواد مخدر روی آورد. او در تنگدستی بزرگ شد. این اسطوره آمریکایی گیتار نه ساله بود که مادر و پدرش از هم جدا شدند. تمام دورن شکوفایی هنری او چهار سال بیشتر دوام نداشت. خیلی زود رابطه او و همکارانش به هم خورد و او به مواد مخدر پناه برد. در یک روز سپتامبر سال ۱۹۷۰ در هتلی ۹ قرص خواب‌آور خورد و در ۲۷ سالگی دیگر بیدار نشد.
«هرگز به گریه شبانه‌ام گوش نده»
همه‌چیز برای جنیس جاپلین، خواننده و آهنگ‌ساز آمریکایی با هم شروع شد: خواندن، ودکا، مواد مخدر و پیشرفت‌های هنری. جاپلین که از اسطوره‌های موسیقی راک به‌شمار می‌رود می‌گفت: «روی صحنه با ۲۵ هزار نفر به خواب رفته و پس از بیداری به تنهایی به خانه‌می‌روم.» او در چهارم اکتبر ۱۹۷۰ در سن ۲۷ سالگی به خاطر مصرف زیاد هروئین درگذشت. صدای منحصربه‌فرد خش‌دار و نوع موسیقی تلفیقی‌اش از راک و بلوز از یادها نمی‌رود.
«خودکشی دردناک نیست»
گروه منیک استریت پریچرز (Manic Street Preachers) پاسخی به پانک‌های دهه ۱۹۷۰ بود: لباس‌های عجیب و غریب، آرایش تند و متن‌های زننده پایه‌های اصلی بودند. خواننده، گیتاریست و بخصوص نویسنده ترانه‌های این گروه ریچی ادواردز، هنرمند اهل ویلز بود. ریچی ادواردز در اول فوریه ۱۹۹۵ بدون هیچ اثری در لندن ناپدید شد. او در زمان ناپدید شدن‌اش ۲۷ ساله بود.
dw ثبت دامنه
|
منوی اصلی
نویسنده: 
